Rygorystyczny indywidualizm stoickiej doktryny, jednostronność epikureizmu i destrukcyjny negatywizm sceptycyzmu wywoływały nieufność wobec filozofii jako nauki. Natomiast w starożytnym Rzymie filozofia była uważana za naukę praktyczną w najwęższym sensie. Filozofowie wywodzący się z IV Akademii w dużej mierze rezygnowali z pretensji do uniwersalności, jeśli chodziło o przedmiot poznania lub podmiot poznający. Innymi słowy, filozofia stała się eklektyczna. Eklektyzm zapożyczał różne koncepcje i luźno je łączył, pozwalając, by myśl filozoficzna wychodziła poza teoretyczne rozważania i klasyczne źródła.

Eklektyzm w świecie antycznym najsilniej kojarzony jest z rzymskim mężem stanu i filozofem Markiem Tulliuszem Cyceronem.