Czy wiara religijna daje się w jakikolwiek sposób uzgodnić z rozumem lub jakąkolwiek formą racjonalności? Czy jest jakieś rozumne uzasadnienie dla wiary w zjawiska nadprzyrodzone, w sferę metafizyczną, w istnienie bytów duchowych i zjawisk nadnaturalnych? Czy da się pojąć umysłem dogmaty religijne – nierzadko sprzeczne wewnętrznie, sprzeczne ze sobą lub przeczące danym obserwacyjnym? Czy, jak mówił Tertulian, można wierzyć tylko dlatego, że jest to wiara w niedorzeczności z punktu widzenia rozumu (credo quia absurdum)? Czy też, jak przekonywał św. Augustyn, można wierzyć właśnie po to, aby uzyskać zrozumienie – świata, człowieka i Boga (credo ut intelligam)?