W XVII wieku wśród filozofów upowszechnił się pogląd, że to rozum jest najważniejszym narzędziem poznania i kryterium prawdy. W 1610 roku Galileusz opublikował swoje odkrycia astronomiczne, które kwestionowały geocentryzm, należący w tamtym czasie do nauki Kościoła. W 1620 roku ukazało się Novum Organum Francisa Bacona, dzieło, w którym opisał nową, opartą na doświadczeniu metodę naukową.

Mówiąc ogólnie, XVII‑wieczny racjonalizm odrzucał opartą na wierze filozofię scholastyczną i szukał podstaw filozoficznych poznania naukowego, które będzie zgodne z rozumem. Na tym tle wyróżnia się rozmach problematyki podjętej przez René Descartesa (Kartezjusza). Dążył on bowiem do odnalezienia racjonalnego fundamentu wszelkiej wiedzy. Nauka miała według jego zamierzeń znaleźć oparcie w zgodnej z rozumem metafizyce. W tej lekcji przyjrzymy się, jakie konsekwencje filozoficzne miał przyjęty przez Kartezjusza sposób poszukiwania owego fundamentu wiedzy – metodyczne wątpienie.