Rpyu6GIxRja0g1

Rycina przedstawia siedemnastowiecznych graczy w kości zebranych przy stole ustawionym na dziedzińcu. Mężczyźni grają na pieniądze. Stół stoi obok ściany budynku. Nad graczami znajduje się okno budynku, przez które wychyla się kobieta, która wskazuje stół palcem. W górnej części ryciny znajduje się narysowany materiał przypominający kurtynę zdobiącą ilustrację. Na kurtynie widnienie łaciński napis.

Podobno kości do gry wynaleziono już w starożytności. Znaleziono je w grobowcach egipskich i na terenach imperium rzymskiego. Były narzędziami hazardu i wróżb. Początkowo funkcje kości do gry spełniały kości zwierząt hodowlanych, które nie miały kształtu sześcianów, ale miały kształt zbliżony do czworościanów. Pasjonowali się nimi Grecy i Rzymianie. Rozgrywki hazardowe często kończyły się utratą majątku przez pechowego gracza.

W Polsce moda na kości nastała w średniowieczu, kiedy to powszechnie grywano w nie na jarmarkach, w karczmach i na dworach szlacheckich.

Obecnie gra ta nie jest już tak popularna, jak onegdaj, choć w XX wieku pojawiło się wiele nowych rodzajów kości – nawet o $100$ ściankach.

My niestety nie dysponujemy aż tak wymyślnymi egzemplarzami, ale to zupełnie nie przeszkodzi nam w rozważaniach na temat zdarzeń w doświadczeniach losowych, polegających na rzucie kostkami do gry.