Rzeczowniki żeńskie w epoce prasłowiańskiej należały do kilku deklinacji, czyli typów odmiany, których wyróżnikiem był tzw. temat (stąd nazwy: deklinacja -o‑tematowa, -jo‑tematowa, -i‑tematowa i in.). Prasłowiańska deklinacja tematowa przeobraziła się na gruncie polszczyzny w deklinację rodzajową. Takie wyrazy jak rzeka, dusza, noc, krew, macierz niegdyś należały do różnych typów i podtypów deklinacyjnych. Z dzisiejszego punktu widzenia rzeczowniki żeńskie odmieniają się dwojako, w zależności od tego, czy są: 1) zakończone na samogłoskę, 2) zakończone na spółgłoskę.