W 1918 r. zakończył się ponad stuletni okres zaborów. W następstwie I wojny światowej upadły trzy europejskiej mocarstwa, które pod koniec XVIII w. podzieliły między siebie terytorium Rzeczypospolitej: Niemcy, Rosja i Austro‑Węgry. Ich klęska otworzyła Polakom drogę do niepodległości. Dziedzictwo zaborów okazało się jednak jeszcze długo trudne do pokonania. Jak napisał Stefan Żeromski: powstał „kraj z trzech połówek złożony*”*. Polak żyjący w dawnym zaborze pruskim inaczej myślał, miał inne wartości, odmienne warunki egzystencji niż Polak żyjący w Królestwie Polskim, na ziemiach zabranych, czy na obszarze znajdującym się pod kontrolą Wiednia. Różnice w rozwoju ekonomicznym i społecznym poszczególnych zaborów spowodowały, że proces odbudowy i unifikacji ziem Rzeczypospolitej był bardzo powolny, a dziedzictwo ponad stuletniego okresu niewoli trudne do pokonania.