Fotografia przedstawia posągi czterech mężczyzn z okrągłymi nakryciami głowy. Są ubrani bardzo podobnie, przy bokach mają miecze. Pierwszy obejmuje ramieniem drugiego, a trzeci czwartego.
Panowanie Dioklecjana. Dominat i tetrarchia
Porfirowa rzymska rzeźba z IV w. przedstawiająca grupę tetrarchów – czterech cesarzy współrządzących imperium w czasach Dioklecjana. Początkowo znajdowała się w Konstantynopolu. Stamtąd po niemal tysiącu latach, podczas IV krucjaty, ukradli ją Wenecjanie. Została wmurowana w fasadę bazyliki św. Marka i jest tam do dziś. W latach 60. XX w. archeolodzy odnaleźli w Istambule brakującą stopę jednego z tetrarchów (na zdjęciu widać jej gipsową rekonstrukcję).
Źródło: Lure, licencja: CC BY-SA 3.0.
Panowanie Dioklecjana (284–305) stanowi jeden z kluczowych momentów w dziejach Imperium Romanum. Kiedy cesarz obejmował władzę, Rzym był bliski upadku i wymagał natychmiastowych reform w niemal każdej istotnej dziedzinie życia publicznego. W chwili jego abdykacji cesarstwo, w zupełnie zmienionej postaci, znów stanowiło silny organizm polityczny, który w części zachodniej miał przetrwać kolejne dwa stulecia, na wschodzie zaś – aż do VI w.
Źródło: Contentplus.sp. z o.o., licencja: CC BY-SA 3.0.
Twoje cele
Wyjaśnisz, jak to się stało, że potężne Cesarstwo Rzymskie w III w. n.e. omal nie upadło.
Scharakteryzujesz reformy, które całkowicie zmieniły oblicze cesarstwa w późnej starożytności.
Określisz, w jaki sposób cesarz z pierwszego obywatela stał się „bogiem”.