Jeden z najbogatszych i najbardziej złożonych systemów filozoficznych nowożytności powstał z końcem wieku XVII, a jego twórcą był niemiecki filozof, dyplomata, historyk, fizyk i matematyk Gottfried Wilhelm Leibniz. System ten obejmował teorię poznania i teorię bytu. W przeciwieństwie do Spinozy, u którego jednostka rozpływała się w boskiej substancji, ogarniającej cały świat, Leibniz mówił o odrębności i wartości jednostki. Widział świat jako zbiorowisko „monad”, czyli indywidualnych jednostek siły. Takimi zbiorami monad były także organizmy. Leibniz prezentował dynamiczną wizję świata. W opozycji do Kartezjusza i Spinozy poszukiwał zasady istnienia nie w myśleniu ani w rozciągłości, ale w energii, która jest istotą każdej monady. W ujęciu Leibniza życie wypełnia całą naturę i nie tylko dusze, ale i zwierzęta nie rodzą się i nie giną: rozwijają się jedynie, zwijają, przyodziewają, linieją, przemieniają.