Po upadku Bizancjum ziemie greckie przez ponad trzy stulecia znajdowały się pod panowaniem tureckim. Grecy zamieszkiwali wówczas liczne prowincje imperium poza Grecją właściwą (starożytną), koncentrując się głównie w nadmorskich miastach. Jako niemuzułmańska ludność podbita nie mieli w imperium osmańskim władzy politycznej – poza wąską grupą fanariotów (greckich zarządców księstw). Za to kupcy greccy niemalże zmonopolizowali handel wewnętrzny i zagraniczny państwa tureckiego.

Imperium osmańskie od końca XVIII w. trawił kryzys, władza sułtanów podupadła, a w wielu prowincjach rośli w siłę lokalni możni muzułmańscy. Proces ten odbywał się kosztem miejscowej ludności, którą coraz bardziej wyzyskiwano. Jednocześnie wśród Greków, którzy utrzymywali liczne kontakty z Europą Zachodnią, szerzyły się idee oświeceniowe i narodziła się wola walki o własne, greckie państwo.