Podczas pierwszej lektury trudno jest oswoić świat opowiadań Brunona Schulza. Wprawdzie można je czytać zgodnie z jedną z przyjętych konwencji: oniryczną, fantastyczną, surrealistyczną czy baśniową, ale nawet przyjmując którąś z tych koncepcji interpretacyjnych, ma się odczucie, że nie udało się dotrzeć do istoty przekazu. Być może to poczucie będzie towarzyszyć odbiorcy zawsze, ilekroć weźmie do ręki te niecodzienne obrazy malowane słowem. Proza poetycka, jaką posługuje się pisarz, otwiera przed czytelnikiem obszary zawiłych metafor, wieloznacznych symboli, sięga do źródeł mitu. Można też czytać Sklepy cynamonowe czy Ulicę Krokodyli jako oryginalny, napisany ze swadą tekst, i poddać się urokowi innych światów, które kreuje Schulz.