Czy po doświadczeniach wojny, śmierci milionów na frontach, w obozach, z głodu, było jeszcze możliwe odbudowanie systemu wartości? To jedno z zasadniczych pytań, które powtarzały się w literaturze polskiej po II wojnie światowej. Wielu polskich twórców po doświadczeniu grozy zwróciło się w stronę nihilizmu, odrzucenia wartości, niewiary w człowieczeństwo. Czesław Miłosz wybrał inną drogę.