Na początku XX w. w reakcji na idee filozofii ducha, życia czy woli, które sprzeciwiały się minimalistycznemu programowi XIX‑wiecznej filozofii pozytywizmu, pojawił się nurt zwany neopozytywizmem albo pozytywizmem logicznym (później – empiryzmem logicznym). Uznając wszystkie zasadnicze założenia pozytywistyczne, kierunek ten obszarem swych zainteresowań uczynił przede wszystkim zagadnienia języka nauki i podjął się zdecydowanej krytyki tradycyjnej metafizyki, a właściwie całej dotychczasowej filozofii, uważając jej zasadnicze pytania za niedorzeczne i pozbawione sensu. W rozumieniu neopozytywistów uzasadnione pytania mogą obejmować jedynie kwestie dotyczące rzeczywistości empirycznej, sensowne zdania dotyczą jedynie empirycznie potwierdzonych faktów, a język opisujący naszą wiedzę o rzeczywistości powinien być maksymalnie precyzyjny i jednoznaczny.