O normie językowej
Miłośnictwo języka w dziejach polszczyznyStosunek do języka może być zasadniczo dwojaki. W wypadku pierwszym, nazwijmy go praktycznym, a ten jest w życiu pospolity, człowiek jest używcą języka jako przyrodzonego środka komunikowania się z otoczeniem oraz myślenia, ani zastanawiając się nad jego istotą, ani umyślnie dbając o jego doskonałość. W wypadku drugim człowiek wyodrębnia swoją mowę spośród innych funkcji życiowych, czyni ją przedmiotem obserwacji, świadomych starań i zamierzeń, chce ją poznać, czemu mogą towarzyszyć przejawy uczuciowe, które w splocie z różnymi stanami wzruszeniowymi wytwarzają delikatną a mocną więź wewnętrzną między osobnikiem i jego mową.
Takie jest stanowisko znawców, wielbicieli i miłośników języka, przy czym postawa podmiotowa od znawstwa do miłości waha się na rozległej skali i u różnych osobników jest rozmaita.Źródło: Z. Klemensiewicz, Miłośnictwo języka w dziejach polszczyzny, „Język Polski” 1945, nr XXV, s. 1.
Stosunek do języka możemy mieć różny, jednak istotne jest zastosowanie pewnych norm i zasad istotnych z punktu widzenia poprawności językowej oraz prostej chęci, aby dobrze nas zrozumiano. Pamiętajmy przy tym, że język jest systemem porozumiewania się między osobami, który ma być praktyczny, skuteczny, sensowny i celowy. Znajomość zasad jest zatem nieodzownym elementem oceny, czy dane użycie wyrazów jest poprawne czy też nie.
Wyjaśnisz, czym jest norma językowa.
Omówisz różnice między normą wzorcową a użytkową.
Określisz kryteria poprawności językowej.