Z. Klemensiewicz Miłośnictwo języka w dziejach polszczyzny

Stosunek do języka może być zasadniczo dwojaki. W wypadku pierwszym, nazwijmy go praktycznym, a ten jest w życiu pospolity, człowiek jest używcą języka jako przyrodzonego środka komunikowania się z otoczeniem oraz myślenia, ani zastanawiając się nad jego istotą, ani umyślnie dbając o jego doskonałość. W wypadku drugim człowiek wyodrębnia swoją mowę spośród innych funkcji życiowych, czyni ją przedmiotem obserwacji, świadomych starań i zamierzeń, chce ją poznać, czemu mogą towarzyszyć przejawy uczuciowe, które w splocie z różnymi stanami wzruszeniowymi wytwarzają delikatną a mocną więź wewnętrzną między osobnikiem i jego mową.
Takie jest stanowisko znawców, wielbicieli i miłośników języka, przy czym postawa podmiotowa od znawstwa do miłości waha się na rozległej skali i u różnych osobników jest rozmaita.

2 Źródło: Z. Klemensiewicz, Miłośnictwo języka w dziejach polszczyzny, „Język Polski” 1945, nr XXV, s. 1.