We wczesnym średniowieczu ludzie świeccy, i to nie tylko cesarze i królowie, wywierali znaczący wpływ na Kościół. Także książęta, hrabiowie, a nawet pomniejsi możni miewali decydujący głos w sprawach kościelnych. Często zdarzało im się nie liczyć z opinią duchownych, jeszcze częściej stanowiska w Kościele obsadzali ludźmi niegodnymi kapłaństwa, np. własnymi krewnymi, którzy wcale nie porzucali świeckiego stylu życia i nie mieli wiedzy niezbędnej do prowadzenia działalności duszpasterskiej. Jeśli osoba świecka ufundowała klasztor, to najczęściej rządziła nim jak swoją własnością. Taki stan rzeczy był niepokojący, dlatego książę Akwitanii Wilhelm w 910 r. założył klasztor benedyktyński w Cluny, po czym zrezygnował z przysługujących mu praw fundatora i poddał opactwo papieżowi.