Reakcje rządów na wielki kryzys przełomu lat 20. i 30. XX w. były na świecie podobne: władze poszczególnych państw zadłużały się, aby inwestować pieniądze w gospodarkę i zapewniać środki na programy socjalne. Adolf Hitler, od stycznia 1933 r. kanclerz Niemiec, postąpił podobnie, ale na większą skalę; gdy przejął władzę, podporządkował sobie banki i przedsiębiorstwa, aby móc dysponować ich zasobami. Efekt, który osiągnął, był spektakularny. W ciągu kilku kolejnych lat gospodarka rosła w tempie blisko 10 proc. rocznie, mimo że tygodniowy czas pracy skrócono do 40 godzin.

Niemcy uznali działania nazistowskich władz za skuteczną receptę na kryzys społeczny, gospodarczy i polityczny, a samego Hitlera za doskonałego przywódcę kraju. To był jeden z powodów, dla którego wierzono mu, gdy twierdził, że cały świat sprzysiągł się przeciw Niemcom, a oni sami potrzebują „przestrzeni życiowej” (niem. Lebensraum), co miało jakoby usprawiedliwiać terytorialną ekspansję Trzeciej Rzeszy. Niemiecka ideologia narodowego socjalizmu opierała się na skrajnym nacjonalizmie i rasizmie, dążąc do podporządkowania jednostek państwu oraz lojalności i posłuszeństwa społeczeństwa wobec ruchu nazistowskiego we wszystkich wymiarach codziennego życia. Jednocześnie ważną rolę odgrywało kreowanie wizji wroga, którego wszyscy Niemcy powinni bezwzględnie zwalczać – byli nim nie tylko komuniści i liberałowie (których oskarżano o złą sytuację państwa po I wojnie światowej), ale także Żydzi.