Oczy całego świata katolickiego zwróciły się 11 października 1962 r. w stronę Watykanu. W tym dniu rozpoczął się II sobór watykański. W jego otwarciu uczestniczyło niemal 3 tys. duchownych z całego świata. Długa procesja biskupów wchodziła królewskimi schodami do rzymskiej bazyliki św. Piotra, gdzie miały się odbyć otwarcie obrad i pierwsza sesja. Żywimy wielką nadzieję, że Kościół, oświecony światłem tego Soboru, wzbogaci się w skarby duchowe, zaczerpnąwszy zeń siły i nowych mocy patrzeć będzie nieustraszony w przyszłość
– mówił w przemówieniu inauguracyjnym inicjator spotkania, papież Jan XXIII. Nie dane mu było doczekać końca obrad. Po ośmiu miesiącach zastąpił go Paweł VI i to on zakończył obrady soboru w 1965 r. Gdy biskupi opuszczali bazylikę, znaleźli się w zupełnie nowej rzeczywistości kościelnej i religijnej.
Przedyskutujesz, czy słuszne jest stwierdzenie, że sobór watykański II otworzył w Kościele katolickim nową epokę.
Wyjaśnisz, dlaczego papież Paweł VI na zakończenie soboru powiedział: „Sądzono, że po Soborze słońce zaświeci nad dziejami Kościoła, ale zamiast słońca mamy chmury, burze, ciemności, szukanie i niepewność”.
Odpowiesz na pytanie, dlaczego Chrystus w Ameryce Łacińskiej ma często twarz rewolucjonisty.
Przedstawisz genezę soboru watykańskiego II oraz reformy, jakie wprowadził.