Kiedy w XVII w. Antoni van Leewenhoek zastosował mikroskop optyczny do obserwacji komórek, wydawało się, że nic już nie stoi na przeszkodzie wydarciu przyrodzie jej ostatnich tajemnic. Zobaczyliśmy bardzo dużo; bakterie, pierwotniaki, kształty komórek, a potem nawet ich wnętrze. To była pożyteczna wiedza. Umożliwiła na przykład skuteczne zapobieganie wielu chorobom oraz zmieniła myślenie o prawach rządzących życiem na Ziemi. Jednak sposób zarażenia i przebiegu wielu chorób roślin, zwierząt i ludzi sugerował, że istnieją inne, niezidentyfikowane dotychczas, niewidoczne nawet w mikroskopie optycznym chorobotwórcze czynniki. Tak właśnie było. Niewidoczne, bo za małe. Za małe, bo nie zbudowane z komórek, a znacznie od nich prostsze. Składające się wyłącznie z białek i kwasów nukleinowych lub tylko jednego z tych związków. Tymi tajemniczymi jeszcze do niedawna tworami są wirusy, priony i wiroidy. Ich skrajnie prosta budowa, czyli brak pełnego „oprzyrządowania metabolicznego”, zdaje je na łaskę żywej komórki. Dzisiaj, dzięki mikroskopowi elektronowemu, możemy przyglądać się im do woli.