Współczesne demokracje liberalne bazują na rywalizacji partii politycznych. Partie starają się realizować swoje programy polityczne, nawiązując do doktryn, które są podstawą budowania ich programów. Nawet jeśli we współczesnych państwach różnice między prawicą i lewicą ulegają zatarciu w obszarze społeczno‑gospodarczym, to często są podkreślane w wymiarze kulturowym i w postrzeganiu roli państwa narodowego. Zmieniły się płaszczyzny rywalizacji politycznej, z socjoekonomicznej na kulturową, choć problemy ingerencji socjalnej państwa w życie społeczne nadal pozostają elementem różnicującym. Trudno wyobrazić sobie państwo demokratyczne bez różnych opinii i poglądów, najczęściej reprezentowanych przez partie polityczne. Taki model funkcjonowania państwa oznacza, że przedstawiciele partii sprawują władzę, realizując jej program lub pozostają w opozycji, wskazując na błędy popełniane przez rządzących. Demokracja oznacza jednak, że po każdych wyborach możliwa jest wymiana (alternacja) władzy. To oznacza, że opozycja stanie się partią rządzącą. W jaki sposób powinna się do tego przygotować? Czy krytyka rządzących wystarczy, by uzyskać przychylność wyborców? W państwach o skonsolidowanej demokracji nie tylko proponuje konkretne rozwiązania, ale również w przypadku długofalowych decyzji strategicznych popiera rządzących.