Jednym z najstarszych ośrodków rozwoju hutnictwa żelaza był Daleki Wschód: Indie, Chiny i Japonia. Dawni rzemieślnicy otrzymywali żelazo z rudy żelaza występującej płytko pod ziemią. Metal ten wytapiali w piecach nazywanych dymarkami. Obecnie wytop żelaza prowadzi się w dużo większym piecu, zwanym wielkim piecem, wyłożonym od środka materiałem ogniotrwałym. Zasada pracy i kształt wielkiego pieca wywodzi się z dymarki. Przyjmuje się, że pierwszą konstrukcję, którą można by nazwać wielkim piecem, datuje się na $1400$ rok. Czy wiesz, że wielki piec pracuje w procesie ciągłym – od rozpalenia do wygaszenia pieca upływa bowiem kilka lat, a przerwanie jego pracy jest zwykle wymuszone uszkodzeniem wyłożenia ogniotrwałego? Wydajność wielkiego pieca to od $2$ do ponad $10$ tysięcy ton surówki na dobę.