Przeczytaj
Na czym polega produkcja żelaza?
Produkcja żelaza polega na redukcji związków żelaza zawartych w rudachrudach tego pierwiastka, do których zaliczamy:
magnetyt – tlenek żelaza(, ) ;
hematyt – tlenek żelaza () ;
limonit – ;
piryt – siarczek żelaza() ;
syderyt – węglan żelaza() .
Proces redukcji związków żelaza przeprowadza się w wielkim piecu. Przez górny otwór – gardziel – podawane są rudy żelaza, topnikitopniki i kokskoks. Ten ostatni jest reduktorem związków żelaza i dostarcza energii. Topniki przyspieszają i ułatwiają proces przetopu złoża rudy – łącząc się ze skałą płonną, tworzą żużelżużel wielkopiecowy. W dolnej części wielkiego pieca (gar) znajdują się otwory, przez które okresowo spuszcza się ciekłą surówkęsurówkę i żużel. Górną częścią pieca wydostaje się gaz wielkopiecowy, zawierający składniki palne.
Wielki piec to piec szybowy do wytapiania surówki, ze wsadu składającego się z rudy żelaza z dodatkiem koksu i topników.
Niektóre reakcje zachodzące w piecu to:
Wielki piec pracuje w sposób ciągły: jest opróżniany i załadowywany w regularnych odstępach czasu. Surówka otrzymana w wielkim piecu zawiera: około węgla, krzemu, manganu, fosforu oraz siarki. W zależności od sposobu chłodzenia w procesie wielkopiecowym, można otrzymać dwa rodzaje surówki – białą i szarą – różniące się składem chemicznym. Z surówki białej wywarza się stal, natomiast surówka szara przerabiana jest na żeliwo:
surówka biała – szybkie chłodzenie, surówka w postaci cementytu ;
surówka szara – chłodzenie powolne, surówka w postaci krystalicznych ziaren czystego żelaza, ferrytu oraz płatków grafitu.
Otrzymywanie stali
Stal to stop żelaza z węglem o zawartości (oraz z niewielkimi ilościami innych pierwiastków, które mogą wpływać na właściwości stali). Stale otrzymuje się z surówki poprzez obniżenie zawartości węgla, przy jednoczesnym usunięciu zanieczyszczeń w postaci siarki i fosforu, jako pierwiastków niekorzystnych.
Otrzymywanie żeliwa
Żeliwo jest to wysokowęglowy stop żelaza z węglem, zazwyczaj także z: krzemem, manganem, fosforem, siarką i innymi składnikami. Zawiera od do węgla w postaci cementytu () lub grafitu. Występowanie konkretnej fazy węgla zależy od szybkości chłodzenia i składu chemicznego stopu. Żeliwo otrzymuje się przez przetapianie surówki z dodatkami złomu stalowego lub żeliwnego w piecach zwanych żeliwniakami.
Słownik
kopalina, czyli skała lub minerał, z której uzyskuje się jeden lub więcej składników. Ruda w sensie przemysłowym to minerał zawierający związki metali. W rudach występują też inne związki, na przykład tlenki, które tworzą tzw. skałę płonną
dodatek topników ma na celu utworzyć z rudą mieszaninę łatwotopliwą, a także usunięcie zanieczyszczeń towarzyszących rudzie żelaza. Jeżeli zanieczyszczenia mają charakter kwasowy (są bogate w ), dodawane są topniki zasadowe (np. wapno palone), jeżeli zanieczyszczenia mają charakter zasadowy (wapień, dolomit), dodawane są topniki kwaśne (glina, skalenie)
paliwo uzyskiwane poprzez przemysłowe wygrzewanie węgla kamiennego, bez dostępu powietrza (piroliza węgla), w temperaturze –, w specjalnie w tym celu skonstruowanym piecu koksowniczym, za pomocą gazów spalinowych (bez dostępu tlenu). Jest to paliwo o wyższej kaloryczności od zwykłego węgla kopalnego, gdyż zawiera co najmniej – czystego pierwiastka węgla
stop żelaza z węglem (), krzemem, manganem, fosforem i siarką, będący produktem redukcji rudy w piecu; nazwa pochodzi stąd, że jest to półprodukt przewidziany do dalszej przeróbki, czyli surowiec
szklista masa, zbita lub perforowana, gąbczasta, powstająca w trakcie wytopu metali z rud lub jako produkt uboczny spalania węgla
Bibliografia
Bielański A., Podstawy chemii nieorganicznej, Warszawa 1987.
Bielański A., Chemia ogólna i nieorganiczna, Warszawa 1977.
Bogdańska Zarembina A., Matusewicz E. I., Matusewicz J., Chemia dla szkół średnich, Warszawa 1995.
Kaczyński J., Czaplicki A., Chemia ogólna, Warszawa 1974.
Litwin M., Styka – Wlazło S., Szymońska J., Chemia ogólna i nieorganiczna, Warszawa 2016.
Łabecki L., Łabecka M. Jak to działa? Podręcznik z ćwiczeniami do zajęć praktycznych, Warszawa 2011.
Rutkowski M., Żelazne łąki, „Wiedza i Życie”, nr 5, 2001.