Ernest Hemingway (1899‑1961) to jeden z najbardziej poczytnych pisarzy wszech czasów. Pisał, jak żył i żył, jak pisał: w podróżach, na wojnie, w poszukiwaniu przygód, miłości i przyjaźni. Jego opowiadania i powieści cieszyły się ogromną popularnością, zwłaszcza na początku 2. połowy XX w. Wielokrotnie je ekranizowano i tłumaczono na wiele języków. W 1953 r. Hemingway otrzymał literacką Nagrodę Nobla. Do najbardziej znanych jego powieści należą Słońce też wschodzi (1926), Pożegnanie z bronią (1929), Komu bije dzwon (1940) oraz opowiadanie Stary człowiek i morze (1952). Hemingway reprezentuje swoistą konwencję literacką, która w dużej mierze była także przyczyną popularności jego utworów – chłodnego i zdystansowanego, reporterskiego opowiadania o ludzkich dramatach, wyborach, uczuciach i przeżyciach. Ten kontrast między zobiektywizowaną narracją, niechętnie sięgającą w głąb psychiki bohaterów, a wielkimi i ważkimi problemami, przed którymi ci bohaterowie stają, oraz głębią emocji, których doświadczają, jest fundamentem wartości literackiej pisarstwa Hemingwaya.