W 1938 r. amerykański zoolog Hermann Muller wskazał zakończenie chromosomu, nazywając je „telomerem”. Naukowiec udowodnił, że napromieniowane zakończenia nie ulegają mutacjom strukturalnym, inaczej niż reszta chromosomu. W 1965 r. amerykański biolog Leonard Hayflick wykazał związek między procesami starzenia się i śmierci komórek a długością telomerów. Siedem lat później amerykański genetyk James Watson dowiódł, że telomery ulegają skróceniu po każdym procesie replikacji DNA. W 1978 r. amerykańska biolog Elizabeth Blackburn opisała molekularną strukturę telomerów u orzęska Tetrahymena pyriformis, a sześć lat później, wraz z Carol Greider, odkryły enzym – telomerazę – odpowiedzialny za wydłużanie telomerów. Czym właściwie są telomery? W jaki sposób ich długość przyczynia się do inicjacji procesów komórkowych związanych z apoptozą?