Jeszcze w XIX w. praktycznie wszystkie ważniejsze instytucje finansowe znajdowały się w Europie. Najdłużej nieprzerwanie funkcjonującym bankiem jest Banca Monte dei Paschi di Siena we włoskiej Sienie (od 1472 r.), zaś bankiem centralnym, który po raz pierwszy zaczął emitować banknoty – Bank Szwedzki (założony w 1668 r.). Współcześnie, w zglobalizowanym świecie, najważniejsze centra finansowe, a więc skupiska obiektów usług finansowych i pokrewnych, leżą na różnych kontynentach. Wprawdzie prym wiodą Nowy Jork i Londyn, lecz coraz silniej depczą im po piętach miasta azjatyckie (Szanghaj, Tokio, Hongkong, Pekin, Singapur). Nie sposób nie wspomnieć o centrach finansowych offshore, czyli o rajach podatkowych. Dawniej kojarzono je tylko z państwami globalnego Południa, obecnie zaś coraz częściej zalicza się do nich także bogate kraje i terytoria leżące w Unii Europejskiej. Jeśli korporacje transnarodowe rozliczałyby się tam, gdzie ma miejsce ich działalność gospodarcza (a nie w rajach podatkowych), to płaciłyby w skali roku łącznie o 500‑650 mld USD więcej podatków. Z tego około 200 mld USD trafiałoby do krajów ubogich, co znacznie przekracza kierowaną do nich roczną międzynarodową pomoc rozwojową (ponad 140 mld USD). Wniosek nasuwa się sam.