Romantyków fascynowała niejednoznaczność i dwoistość (dualizm) natury ludzkiej. W słynnym dramacie Johanna Wolfganga Goethego, Faust, bohater mówi: Dwie dusze we mnie żyją w wiecznym sporze. Protagonista jednego z utworów Edgara Allana Poego stwierdza natomiast: Drżymy, targani wewnętrzną rozterką ‒ tym zmaganiem się nieokreślonego z określonym, istoty rzeczy z cieniem. Twórcy romantyczni widzą więc człowieka jako istotę rozdwojoną, rozdartą i ambiwalentną. Ten dualizm ludzkiej natury otwiera człowieka na głębsze poznanie tajemnicy świata, zwłaszcza jego mrocznych wymiarów.