W średniowieczu znajomość literatury antycznej była znana w większości z przekładów arabskich i powstających w tym kręgu omówień tych dzieł. Głównym autorytetem dla uczonych średniowiecznych był Arystoteles, rozpowszechnione były matematyczne prace Euklidesa oraz geograficzne poglądy Ptolemeusza. Natomiast zainteresowanie antyczną literaturą piękną było nikłe, stosunkowo najlepiej znanym pisarzem był późnorzymski Boecjusz. Zmiany nastąpiły w XIV w. To wówczas wzrosło uznanie dla myśli i literatury starożytnej, których recepcja stopniowo stawała się podstawą odrodzeniowej twórczości literackiej.