Pierwsze skojarzenie z hasłem „stoicyzm” – stoicki spokój. Co to jednak znaczy „spokój”? Stoicy mówili: być obojętnym na rzeczy obojętne. Ale czym są rzeczy obojętne? By się o tym dowiedzieć, powinienem najpierw poznać świat. Muszę przecież wiedzieć, co jest ważne, a co nieważne, co istotne, a co błahe, i jeszcze: co ma wpływ na moje życie, a co takiego wpływu nie ma. „Stoicki spokój” nie jest wynikiem ucieczki od świata, lecz badaniem go, nie ignorancją, lecz pragnieniem gruntownego poznania. W tym sensie spokój jest właściwym stosunkiem człowieka wobec rzeczy, czyli inaczej mówiąc: podporządkowaniem rozumowi i akceptacją tego, co niezależne od ludzkiej woli.