Ważnym tematem literatury modernistycznej była rola, jaką odgrywają w życiu społecznym oraz w akcie twórczym konwencje, czyli utrwalone, nabywane nieświadomie w procesie wychowania i edukacji reguły postępowania, ustalające granice dopuszczalności i stosowności.

Tak rozumiane konwencje stały się głównym problemem podejmowanym przez Witolda Gombrowicza. W swoich powieściach, dramatach i dziennikach rozwijał on filozofię formy. Interesowała go szczególnie jej paradoksalność: z jednej strony twórczość autora Ferdydurke jest aktem oskarżenia formy o powodowanie nieautentyczności relacji międzyludzkich, z drugiej zaś pisarz ukazuje jej nieodzowność i nieuchronność. Ucieczka od jednej formy jest w ujęciu Gombrowicza automatycznie przyjęciem innej – niestety równie sztucznej i ograniczającej. Czy zatem możliwa jest autentyczność, „bycie sobą”?