Henryk Sienkiewicz w swoich powieściach historycznych stosował stylizację językową, która miała pomóc czytelnikom wczuć się w atmosferę określonej epoki, dostrzec jej koloryt, a także zrozumieć mentalność żyjących wówczas ludzi i ich system wartości. Studiując kroniki, dzienniki i dawne teksty literackie, zdobył specjalistyczną wiedzę na temat słownictwa i wyrażeń, które na przełomie wieku XIX i XX wyszły już z użycia. Znajomość języka danej epoki była dla pisarza warunkiem stworzenia języka powieści, który pozwoli wykreować barwną, wiarygodną wizję rzeczywistości i żywe, wielowymiarowe postaci.