W polskiej historiografii konferencja w Teheranie występuje, na ogół, jako dowód na zdradę Polski przez Winstona Churchilla i Franklina D. Roosevelta – według tezy mówiącej o tym, że za plecami Polski Anglicy i Amerykanie oddali ją Stalinowi. Brytyjski premier w swoich pamiętnikach poświęcił Polsce dużo miejsca. Pisze w nich, że na długo przed Teheranem było jasne, iż to ZSRS wyzwoli Polskę od niemieckiej okupacji, a wobec tego wpływ Wielkiej Brytanii na postępowanie Rosjan wobec Polaków był ograniczony. Churchill postawił sobie w Teheranie następujący cel: w sprawie Polski będzie bronił jej niepodległości, ale już nie jej granic wschodnich, skoro są przez Sowietów kwestionowane. Zakładał, że jeżeli Polska otrzyma na zachodzie dużą rekompensatę terytorialną kosztem Niemiec, to zgodzi się na oddanie Związkowi Sowieckiemu kilku województw wschodnich.