Zarówno Niemcy, jak i Włosi w pierwszej połowie XIX w. żyli w cieniu dawnej świetności. Po kongresie wiedeńskim oba kraje pozostawały rozbite na liczne państwa i państewka. Niemniej mieszkańcy Niemiec i Włoch coraz silniej uświadamiali sobie korzyści wynikające ze zjednoczenia. Politycy, którzy starali się realizować politykę jedności, napotykali jednak na liczne trudności. Nie ustrzegli się także poważnych błędów, a czasami nawet upokarzających niepowodzeń. Z czasem jednak wypracowali skuteczne strategie i metody działania, do pewnego stopnia podobne, częściej jednak odmienne w przypadku obu narodów. Konsekwencja i opór ostatecznie doprowadziły Niemców i Włochów do upragnionej jedności.