Rewolucja we Francji, która rozpoczęła się w 1789 r., miała wiele przyczyn. Była konsekwencją protestów francuskiego społeczeństwa wobec rządów absolutnych oraz podziałów stanowych i nierównomiernego obciążenia finansowego poszczególnych grup, jak również kryzysu gospodarczego kraju. Francja pod koniec XVIII w. borykała się z poważnym zadłużeniem, sytuację pogarszały klęski nieurodzaju.

Współpracownicy króla Ludwika XVI próbowali ratować skarb państwa – minister finansów Charles Alexandre de Calonne podjął m.in. decyzję o opodatkowaniu duchowieństwa i szlachty. Monarcha, chcąc uniknąć próby sił z sądami i parlamentami (które miały prawo rejestracji nowych ustaw, dzięki czemu mogły je blokować), zwołał w 1787 r.  Zgromadzenie Notablów. Składało się ono ze wskazanych przez Ludwika XVI 142 przedstawicieli najwyższej arystokracji, parlamentów i urzędników, a jego zadaniem miało być zatwierdzenie nowych podatków dla ratowania gospodarki Francji. Nawet jednak to wyselekcjonowane gremium odmówiło zgody na reformy. Ludwikowi XVI nie pozostało więc nic innego, jak zwrócić się o pomoc do Stanów Generalnych, które od 1614 r. nie były zwoływane. A to uruchomiło lawinę wydarzeń, które poprowadziły Francję w stronę rewolucji.