Obraz na pierwszym planie przedstawia surrealistyczną postać kobiety, która umiejscowiona jest na zalanym niebieskim światłem pustkowiu. Kościste ciało oblepione cienką tkaniną wydaje się znajdować w stanie rozkładu, z jej pleców wystają maczugi o fallicznym kształcie podparte inwalidzkimi kulami. Wyciągnięte ręce o pozbawionych skóry dłoniach szukają oparcia w przestrzeni. Z ciała kobiety wystają półotwarte, puste szuflady. Na drugim planie, w głębi pustkowia stoi inna żeńska postać zbliżona wyglądem do pierwszej. Z jej pleców również wystaje szereg maczug, a z głowy wyrastają jarzące się gałęzie. W prawej ręce kobieta ma czerwoną, uniesioną do góry szarfę. Tytułowa płonąca żyrafa stoi na dalszym planie z lewej strony, płomienie unoszące się z jej ciała rzucają długie cienie. Obok obojętnej na płomienie żyrafy znajduje się jeszcze jedna niewielka postać. Tło stanowi pustynny krajobraz i niebieskie niebo. Po lewej jest wzgórze.