Kazimierz III, wstępując na tron polski w 1333 r. po śmierci swojego ojca Władysława Łokietka, odziedziczył kraj mocno okrojony pod względem terytorialnym. W skład zjednoczonej Polski wchodziły tylko dwie dzielnice: Małopolska i Wielkopolska; natomiast reszta obszaru, która przed rozbiciem dzielnicowym stanowiła część dziedzictwa piastowskiego, pozostała poza granicami – albo zachowując status niezależny, albo pozostając w zależności od sąsiednich państw. Polityka zagraniczna nowego króla koncentrowała się zatem na próbach odzyskania utraconych ziem, a gdy to okazywało się niemożliwe, na zdobyciu nowych, których włączenie w granice Królestwa Polskiego zrekompensowałoby stratę tamtych. Ważnym zadaniem była także odbudowa nadszarpniętego w okresie ostatnich dwustu lat prestiżu Polski na arenie międzynarodowej. Kazimierz poddał rewizji politykę zagraniczną swojego ojca, starając się osiągnąć swoje cele bardziej na drodze kompromisu niż konfrontacji zbrojnej.