Po 1795 r. tereny byłej Rzeczypospolitej znalazły się pod władzą trzech państw: Prus, Austrii i Rosji, a zaborcom zależało na jak najmocniejszym zintegrowaniu tych nowych ziem ze swoim terytorium. Co za tym idzie, Prusy i Rosja dążyły do zlikwidowania odrębności narodowej Polaków i uczynienia z nich posłusznych oraz lojalnych poddanych, nasilając z biegiem czasu politykę wynarodowienia. Rusyfikacja polegała przede wszystkim na narzuceniu przez rosyjskiego zaborcę kultury rosyjskiej oraz wprowadzeniu języka rosyjskiego zamiast polskiego w oświacie, administracji i sądownictwie. Germanizacja zaś, czyli proces wynaradawiania ludności polskiej na terenach zagarniętych podczas rozbiorów i dążenia do ich integracji z Prusami, przybrała kształt zarówno zmuszania Polaków do przyjmowania kultury zaborcy, jak i wspierania przez państwo pruskie ludności niemieckiej – nie tylko napływowej, ale też żyjącej tu od pokoleń. Polacy dbali jednak o własną kulturę i tradycję, stawiając opór wysiłkom władz rosyjskich i pruskich.