Poeci barokowi o śmierci
Śmierć w dawnej sztuce polskiejProblem śmierci towarzyszył zawsze ludzkiej myśli, przenosząc się z kolei na obrazowanie tego, co było faktem fizycznym, ale także i tego, co pozostając w sferze ludzkiej psychiki stawało się polem domysłu, metafory czy alegorii. Nie mogło być inaczej, skoro śmierć towarzyszyła, towarzyszy i będzie towarzyszyć naszemu ziemskiemu istnieniu jako największa, obok poczęcia i narodzin, tajemnica biopsychiczna. W ciągu wieków obserwować zaś można jakby falowanie owych zainteresowań, które w pewnych momentach dziejowych nasilają się, wywołując stany zbiorowych napięć, psychoz czy stresów.
Źródło: Śmierć w dawnej sztuce polskiej, [w:] Tadeusz Chrzanowski, Barok. Materiały do ćwiczeń. Opracowania, red. J. Śląski, Warszawa 1996, s. 287.
W baroku postrzegano śmierć jako potężną władczynię, przed którą nikt nie ucieknie i której nikt nie pokona. Obsesyjne zajmowanie się śmiercią można zauważyć również w polskiej poezji XVII wieku.
Porównasz różne sposoby obrazowania śmierci w wierszach polskich poetów barokowych.
Wyjaśnisz funkcjonalność porównań zastosowanych w wybranych wierszach barokowych na temat śmierci.
Napiszesz tekst, w którym wykażesz, że w utworach barokowych za źródło śmierci uznawano ludzką grzeszność.
W odniesieniu do wybranych wierszy barokowych zredagujesz plan wystąpienia na temat „Śmierć – najpotężniejsza siła na świecie?”.