Telefon, chemia i matematyka

To był ciekawy okres w moim życiu. Miałem 28 lat, byłem na trzecim roku reżyserii, właśnie urodziła mi się córka. Myślałem o tym, że powołałem życie na świat, który wydawał mi się niespecjalne interesujący. Zwłaszcza gdy chodziłem po Łodzi. To miasto wysysa energię, ma w sobie piękno, ale też potworność, slumsy, patologie, te słynne historie o dzieciach w beczkach, skórach w pogotowiu… Łaziłem po mieście i obserwowałem dzieciaki na ulicach, szukając tematu na film dyplomowy. Przechodząc obok jednej ze szkół, zobaczyłem lekcję wf. na boisku. Zatrzymałem się. Zacząłem obserwować. Przypomniałem sobie mojego nauczyciela od wychowania fizycznego z podstawówki. Nie stosował wobec nas przemocy, ale był tyranem żądnym sukcesów, zdobywania pucharów, które stawiał w przeszklonych gablotach. Uwielbiał chwałę i podziękowania na apelu. I to był punkt wyjścia do filmu o przemocy wobec dzieci.

sf Źródło: Telefon, chemia i matematyka, wywiad Oli Salwy ze Sławomirem Fabickim, Warszawa 2014.