Teheran, stolica Iranu, w latach 70.  XX w. pod wieloma względami przypominał metropolię Zachodu. Przez miasto prowadziły szerokie ulice, po których sunęły samochody. Wzdłuż ulic wznosiły się wielopiętrowe budynki mieszkalne i usługowe. Po chodnikach przechadzali się mężczyźni w elegancko skrojonych garniturach i kobiety w szykownych sukniach. Wśród spacerowiczów dało się wypatrzyć młodzieńców z długimi włosami oraz wesołe dziewczęta w kolorowych, zwiewnych sukienkach.

Oczywiście Teheran wciąż miał w sobie wiele z orientalnej metropolii. Obok aut poruszały się konne dorożki. Dawna architektura sakralna przypominała o islamskich tradycjach Iranu. W meczetach liczni wierni uważnie wsłuchiwali się w słowa szyickich duchownych myślicieli. Wśród przechodniów przemykały kobiety ubrane w czadory – czarne stroje zakrywające całe ciało, włącznie z twarzą. Mimo to obserwatorzy z zewnątrz mogli przypuszczać, że Iran z biegiem czasu zupełnie upodobni się do krajów Zachodu, zarówno pod względem obyczajów, jak i trybu życia. Miejscowi przywódcy religijni nie zamierzali jednak do takiej sytuacji dopuścić.