Czy można napisać utwór, którego kunsztowna budowa przypomina jednocześnie dzieła poetów barokowych i wiersze Juliana Przybosia? Okazuje się, że mistrzem takiej poetyki jest Stanisław Barańczak. Potrafi on zamknąć barokową bujność w karbach klasycznie opanowanego rzemiosła. Jako twórca z Pokolenia ’68 wie, że słowo jest nie tylko narzędziem służącym do przekazywania treści – jest przede wszystkim przestrzenią wolności i miejscem walki o godność zdeptaną przez komunistyczny reżim. Analiza wiersza Barańczaka pozwala dostrzec zjawiska językowe charakterystyczne dla poezji Nowej Fali.