Co świadczy o doskonałości dzieła literackiego? Mistrzostwo w posługiwaniu się formą czy oryginalność i swoboda w przekraczaniu norm i gatunków? Jak na to pytanie odpowiedzieliby polscy romantycy?

Nie trzeba wierzyć poważnym minom naszych wieszczów spoglądających    z portretów. Literatura romantyczna – wprzęgnięta ze względu na sytuację polityczną Polski w XIX w. w tryby historii, obciążona powinnościami politycznymi, patriotycznymi, filozoficznymi – bywała także swobodną grą z konwencjami gatunkami i rodzajami. Romantykom nie były obce dystans i parodia, a ich poszukiwanie nowych form stanowiło wyraz wolności.