W czasie, gdy Jan Sebastian Bach pracował nad swoim ostatnim dziełem Die Kunst der Fuge ([czyt. di kunszt der fuge], niem. Sztuka Fugi) 1749, będącym zwieńczeniem jego badań nad kontrapunktem – najtrudniejszą wówczas techniką kompozytorską (Kunst der Fuge, 1749), salony XVIII‑wiecznej Europy rozbrzmiewały muzyką łatwą w odbiorze, przyjemną i elegancką. Nowe, oświeceniowe myślenie o świecie dało człowiekowi wiarę w moc poznawczą, zwróciło się ku rozumowi, temu, co ziemskie, a nie metafizyczne. Optymistyczny charakter nowej epoki odzwierciedlał w muzyce styl galant, który odznaczał się przejrzystością i lekkością brzmienia. Uduchowiony, podniosły nastrój zastąpiła przyjemność słuchania. Galant wyznaczył początek epoki klasycznej, a stolicą dojrzałego klasycyzmu został Wiedeń. Jedną z najpopularniejszych firm muzycznych była opera – tu historia muzyki łączy się z historią literatury epoki oświecenia.