Neopozytywizm
Władysław Tatarkiewicz w Historii filozofii sformułował podział na dwa typy filozofii:
Historia filozofiiFilozofia pierwszego typu stawia sobie rozległe zadania i usiłuje je za wszelka cenę rozwiązać; oczywiście pragnie je rozwiązać w sposób jak najbardziej pewny, ale jeśli pewny nie jest możliwy, to chociażby w niepewny. Filozofia zaś drugiego typu uwzględnia jedynie to, co pewne, stawia i rozwiązuje zagadnienia o tyle tylko, o ile rozwiązać je można z całą pewnością. Pierwsza kieruje się przede wszystkim celem, do którego zmierza, druga zaś środkami, jakimi rozporządza. Pierwsza jest filozofią ambicji, druga – rozważnej abstynencji.
Źródło: Władysław Tatarkiewicz, Historia filozofii, Warszawa 1970, s. 8.
Szkoła neopozytywistyczna należy do drugiego typu. W pierwszym półwieczu XX wieku będzie prezentować się jako „filozofia naukowa”, czyli taka, która respektuje rygory naukowego poznania i uważa naukę za jedyną prawomocną metodę poznawczą. Porzucając ponoć bezwartościowe poznawczo rojenia o „bytach” i „esencjach” oraz spory o „materię” i „ducha”, czyli to, co nigdy nie może być przedmiotem wiedzy doświadczalnej, neopozytywiści chcieli uzdrowić nie tylko filozofię, ale i kulturę, stawiając je na twardym gruncie doświadczenia i logiki. Niewątpliwie neopozytywizm wywarł istotny wpływ na dwudziestowieczne nadzieje związane z rozwojem nauk i dlatego warto przyjrzeć się filozofii wiedeńczyków.
Zapoznasz się z poglądami szkoły neopozytywistycznej.
Porównasz znaczenie filozofii i pytań filozoficznych wg neopozytywistów i wg innych filozofów.
Dokonasz analizy sensu refleksji etycznej i metafizycznej w neopozytywizmie.
Zobrazujesz wybrane konsekwencje kulturowe poglądów pozytywistów.