Człowiek od zawsze wykazywał potrzebę przemieszczania się - głównie w poszukiwaniu jedzenia czy bezpiecznego miejsca, które zapewni ochronę dla niego i jego potomstwa. Pierwsze migracje miały miejsce w czasach prehistorycznych. Teoria wyjścia z Afryki mówi, że gatunek Homo sapiens powstał około 200 tys. lat temu w Afryce (wg nowszych danych ponad 300 tys. lat temu), a ok. 160‑80 tys. lat temu wyemigrował na Bliski Wschód, a następnie wzdłuż południowych wybrzeży Azji aż do Australii oraz na północ - do Europy i Azji, i dalej, do Ameryki Północnej i Południowej. Wielkie migracje zewnętrzne miały też miejsce w starożytności i średniowieczu. Były to np.:

- ruchy ludności krajów śródziemnomorskich (Grecji, Fenicji, Rzymu) w kierunku Azji, Afryki Północnej i Europy Zachodniej,

- rozprzestrzenianie się ludów germańskich i celtyckich w Europie,

- ruchy ludów mongolskich w Azji i Europie,

- ekspansja Arabów i Turków do Afryki Północnej i południowo‑zachodnich terenów Azji.

Impulsem do masowych migracji zewnętrznych była trwająca przez wiele wieków ekspansja ludności europejskiej (głównie Portugalczyków, Hiszpanów i Anglików) do Ameryki Północnej i Południowej, Australii i Nowej Zelandii. Migracją był także wywóz niewolników z Afryki do obu Ameryk. Łączy się to z późniejszym zjawiskiem kolonializmu. Ciekawość świata i chęć podboju nowych, bogatych w złoża naturalne ziem również motywowały do podróży.