Czasem nazywa się go poetą cyganem, czasem błaznem. W autoironicznych wierszach sam kreował swój wizerunek „oszusta, słodkiego szarlatana”, który „kochał alkohol, cygara i czaple”, który „był taumaturga, bufon i hochsztapler”.

Taumaturgia — zdolność czynienia cudów — faktycznie opisuje charakter tej poezji. Konstanty Ildefons Gałczyński przeszedł do historii literatury nie tylko jako kpiarz wyśmiewający współczesność, ale również jako autor nastrojowych liryków. Swoją twórczością uwodził czytelników i celnie komentował rzeczywistość. Powagę przełamywał żartem, wzniosłość mieszał z trywialnością. Był wolnym duchem i do słowa podchodził ze swobodą, dlatego też jego wiersze były jednocześnie awangardowe i komunikatywne. Stawały się „numerami” kabaretowymi i legendarnymi piosenkami. Gałczyński był romantykiem, który postanowił zostać satyrykiem.