Wielu pisarzy dwudziestowiecznych zacierało granice między kreacją literacką a prawdą autobiografii. Liczne dzienniki, pamiętniki, a także obfita epistolografia służyły bezpośredniej ekspresji osobowości twórcy. Utwory te można czytać jako dokumenty z życia, ale warto na nie patrzeć również jako na dzieła, w których toczy się specyficzna gra z czytelnikiem. Pisarz odsłania się, ale i zasłania dzięki konwencji gatunku, który narzuca pewne reguły i zasady.