W drugiej połowie XVIII w. optymizm myślicieli oświeceniowych, wierzących w nieograniczone możliwości rozumu, budził coraz więcej wątpliwości. Sceptycznie odnosił się doń już Jan Jakub Rousseau, po nim zaś coraz liczniejsi przedstawiciele sentymentalizmu w literaturze. Następował odwrót od sztywnych konwencji literackich klasycyzmu i nawiązań do antyku na rzecz indywidualizmu i subiektywizmu, poznania intuicyjnego i zwrotu w stronę wartości narodowych i kultury ludowej. Kulminacją tych zmian był budzący emocje spór klasyków z romantykami, który miał miejsce w Europie w latach 30. XIX w. Ale zapowiedzi zmian i nowego podejścia do twórczości, człowieka i otaczającego go świata widoczne były dużo wcześniej, jeszcze w okresie królowania klasycyzmu.