Kościół w Anglii w okresie poprzedzającym reformację stanowił potężną siłę, a dostojnicy kościelni piastowali najwyższe godności państwowe i wywierali przemożny wpływ na politykę. Jednocześnie jednak w większym stopniu niż w innych państwach katolickich był uzależniony od władzy świeckiej. Najwyższe godności kościelne obsadzane były w zasadzie przez władcę. Obowiązujące od schyłku XIV w. prawo zabraniało duchownym angielskim dochodzenia swoich praw przed obcymi trybunałami, co w praktyce uniemożliwiało im zwracanie się o pomoc do Rzymu.
Częstym zjawiskiem w Anglii była praktyka powierzania stanowisk kościelnych osobom, które osobiście nie wykonywały związanych z nimi obowiązków. Czerpały one zyski z beneficjów, a realizowanie zadań powierzały zastępcom. Duchowni angielscy nie byli również wolni od innych przywar. Sprzeciw wywoływał zwyczaj kumulowania beneficjów, świecki tryb życia duchownych i ich duże zaangażowanie w życie polityczne. Choć podłoże odnowy religijnej było w Anglii podobne, jej przebieg przyniósł specyficzne rozwiązanie.