Czy typowe dla średniowiecza ludyczne przedstawienia poświęcone nieuchronności śmierci licowały z powagą tematu?

Rozmowa mistrza Polikarpa ze Śmiercią to zarówno utwór moralizatorski, jak i satyryczny. Komizm wierszowanych dialogów i liczne sceny obyczajowe z życia przedstawicieli różnych stanów pozwalały na prezentację utworu w formie teatralnej. W ten sposób tematyka śmierci, podejmowana w kazaniach i teologicznych traktatach, mogła wzbudzić żywe zainteresowanie szerokiej publiczność, którą dzisiaj nazwalibyśmy publicznością masową. Podane w żartobliwej formie proste prawdy, że śmierci nie da się oszukać i że nie można jej przekupić, zmuszały do refleksji.