Średniowiecze to epoka, w której szczególnie chętnie rozważano problem śmierci i wciąż ponawiano pytanie o to, co zostaje z ludzkiego piękna i ich dokonań. Powstało w tym czasie wiele utworów skupionych wokół lęku przed śmiercią, wykorzystujących obrazy przemijania i bezlitosności losu. Do grupy tej należy również Wielki Testament François Villona. Tadeusz Boy‑Żeleński, tłumacz utworu z języka francuskiego, twierdził jednak, że dzieło to podejmuje znany temat w sposób wcześniej niespotykany: Villon [...] bierze stare, gotowe formy, aby je odmłodzić żywą krwią swoją; aby w nich dać siebie: gorącą, namiętną, rzewną spowiedź życia, jęk zmarnowanej młodości, spazm niezaspokojonego serca.