Wyjściem wtórnika emiterowego (Rys. 2.1) jest emiter tranzystora bipolarnego. Jest to wzmacniacz prądowy, który, przy praktycznie braku wzmocnienia napięciowego, jest również wzmacniaczem mocy. Dla tranzystora krzemowego napięcie wyjściowe układu jest równe napięciu wejściowemu pomniejszonemu o pojedynczy spadek napięcia na złączu baza – emiter, wynoszącym około 0,6 V. Zastosowanie wtórnika emiterowego związane jest z jego impedancją wejściową, znacznie większą niż dołączona impedancja wyjściowa. Oznacza to, że wtórnik emiterowy z dołączonym obciążeniem pobiera ze źródła mniejszą moc, niż bezpośrednio podłączone tylko obciążenie (chodzi o źródło sygnału, czyli , a nie źródło zasilania). Od strony wejścia sygnału prąd Iwe jest znikomy, ze względu na dużą impedancję wejściową.
Uwaga! Wartość 0,6 V wynika z faktu, że tranzystor jest wykonany z krzemu (to najczęściej stosowany materiał). W przypadku mniej rozpowszechnionych tranzystorów: germanowego i aresnko‑galowego, napięcie baza - emiter nie wynosi 0,6 V, gdyż napięcie polaryzacji zależy od właściwości materiałowych półprzewodnika (jest to tzw. napięcie wbudowane).
Parametrem każdego wzmacniacza jest współczynnik wzmocnienia. Cechą charakterystyczną wtórnika emiterowego jest współczynnik wzmocnienia napięciowego, który w przybliżeniu jest równy 1.
R1OuwJR1fshLZ
Rysunek przedstawia schemat. Na górze po lewej stronie schematu znajduje się okrągły punkt. Od punktu poprowadzona jest w prawą stronę kreska przechodząca przez obwód okręgu aż do linii pionowej znajdującej się w okręgu opisanej jako be. Od linii be prowadzi kreska do góry do prawej po skosie, opisana jako ce, która po dotarciu do obwodu kręgu odbija w górę prowadząc do okrągłego punktu. Obok napis ce ce, powyżej plus u. Z linii be wychodzi również strzałka, opisana jako E, skierowana po skosie ku dołowi w prawą stronę, dochodzi do obwodu okręgu. Obszar wewnątrz okręgu między linią ce a strzałką e opisany jest symbolem te jeden. Na zewnątrz okręgu od strzałki e do poziomej linii wychodzącej z punktu przyjętego przez nas jako koniec schematu prowadzi zaokrąglona strzałka opisana zero przecinek fał. Od końca strzałki opisanej jako E, znajdującej się na obwodzie okręgu, prowadzi w dół linia. Linia rozdwaja się. Pierwsza jej część skręca w prawo, prowadząc do okrągłego punktu. Druga biegnie dalej w dół, przechodząc przez prostokąt opisany jako er. Przecina długą poziomą linię, znajdującą się u dołu schematu, biegnie dalej pionowo w dół, zakończona jest poziomą krótką linią. Długa linia, przecięta przez linię przechodzącą przez prostokąt er, wychodzi z punktu znajdującego się niżej od punktu startowego, na jego wysokości. Od niżej położonego punktu do puntu startowego prowadzi strzałka opisana U wu e równa się U be. Długa linia znajdująca się na dole zakończona jest takim samym punktem i znajduje się na wysokości punktu, którym kończy się pierwsza odnoga, biegnąca w prawo rozdwojonej linii pociągniętej od końca strzałki opisanej jako e. W stronę tego punktu, od punktu kończącego najdłuższą dolną linię, ciągnie się strzałka opisana równaniem: u e równa się u wu igrek.
Rys.2.1 Wtórnik emiterowy. C - kolektor tranzystora T1; B - baza tranzystora T1; E - emiter tranzystora T1
Źródło: Akademia Finansów i Biznesu Vistula, licencja: CC BY 3.0.
