Prezentacja zawiera nagrania wypowiedzi muzyków orkiestry Sinfonia Varsovia, które są prezentowane na tle zdjęć instrumentów. Jakub Haufa - skrzypek: Jestem koncertmistrzem od jedenastu lat. Zostałem nim tak naprawdę, trzy tygodnie po tym jak skończyłem studia. Od razu zostałem wrzucony na głęboką wodę. Jedni reagowali z szacunkiem, inni z powątpiewaniem. Ja nie mogłem tego okazywać, będąc w pracy, ale troszeczkę rozklejałem się, będąc w domu. Koncertmistrz jest osobą, która powinna pomagać dyrygentowi w prowadzeniu próby, a także, co zawsze jest najbardziej odbierane przez słuchacza - grać, jeżeli są jakieś sola orkiestrowe. To jest swojego rodzaju przyjemność, zaszczyt, ale także spore wyzwanie. Nagle człowiek pozostaje sam, sam siebie słysząc i nagle go ogarnia wielka sala i ilość publiczności na sali i nagle zostaje sam na placu boju. Alina Mleczko - saksofon: Co trzeba zabrać, żeby zagrać solówkę w orkiestrze na saksofonie: ładną sukienkę, buty na wysokim obcasie (jeśli jest się kobietą), saksofon sopranowy (jeśli będzie to Bolero Ravela), trzeba zabrać ustnik, do ustnika trzeba przykręcić stroik i tu zaczyna się zabawa. To jest właśnie to, dlaczego każdy saksofonista i każdy dęciak ma tych stroików mnóstwo. Kiedy ma już zagrać wspomniane Bolero, ręce mu się pocą, jest w wielkim stresie, który to będzie stroik najlepszy? Bo stroik to jest coś takiego bardzo wrażliwego, naturalnego, trzeba go ciągle oblizywać, żeby był wilgotny, albo wycierać żeby nie był wilgotny, trzeba go często poprawiać… aby w ten jedyny, szczególny sposób zabrzmiał w tym momencie. Czy to jest ten sposób, ten atak, który jest potrzebny do wykonania słynnej solówki Maurice’a Ravela? (fragment solo na saksofonie z Bolera Maurice’a Ravela). Arkadiusz Krupa - obój: Codzienny trening, walka o to, żeby palce były sprawne, żeby każdy palec tak samo szybko pracował, żeby język miał swoją szybkość, żeby usta miały odpowiednią kondycję. Jest to niezbędna rzecz, żeby funkcjonować w orkiestrze jako solista i bez codziennych treningów nie da się tego robić. Absolutnie przed koncertem mocna pasta bakteriobójcza do zębów nie jest wskazana, może powodować niszczenie komórek i wytwarzanie drobinek, które jeśli dostaną się do stroika i stroik przestanie grać. To, można powiedzieć, łączy się z jakąś taką pokorą wobec samego siebie i wobec muzyki, że choćby wszystko się zrobiło co można, żeby uprawiać ten „nie zawód”, bo to jest powołanie, jak najlepiej to zawsze może się zdarzyć coś nieprzewidzianego takiego, co częściowo nawet kompromituje oboistę. Bo kto na widowni wie, że dźwięk, który nie wyszedł by winą, wyłącznie wody, która podeszła pod klapę, albo że część stroika się ułamała i obój przestał grać. Obój daje tak piękny dźwięk, często liryczny, że o tych wszystkich trudach oboista jest w stanie zapomnieć w czasie grania, nawet jeśli leci z niego pot, nawet jeśli niektórym oboistom żyły wychodzą podczas grania, to nie znaczy, że on jest bardzo zmęczony. Często jest ukontentowany dźwiękami, które wychodzą z jego instrumentu i to jest rekompensata za ten cały trud, który ponosimy. (w tle Taniec łabędzi z Jeziora łabędziego Piotra Czajkowskiego) Zuzanna Elster - harfa: Czasami zdarza się, że w harfie pękają struny. Tutaj akurat pękły dwie. Trzeba je założyć. Nie jest to problemem, jeśli mamy na to dużo czasu. Jeśli struna pęka bezpośrednio przed koncertem, to stwarza to dodatkową adrenalinę. Jak harfista wybiera się na koncert musi mieć ze sobą komplet wszystkich strun. Nigdy nie wiadomo, która akurat pęknie (odgłosy strojenia harfy, a następnie, kilka akordów zagranych arpeggio). Radosław Soroka - klarnet (początek Błękitnej Rapsodii G. Gershwina zagrany na klarnecie). Generalnie jak się to ćwiczy w domu, to jest bardzo proste, ale jak się siedzi na estradzie i czeka na te parę sekund to potrafi to być najtrudniejsza rzecz na świecie. To jest koncert, żywy koncert i najlepszym muzykom na świecie zdarza się popsuć najłatwiejsze solówki, to jest rzecz zupełnie normalna i akceptowalna i nie można się tym w ogóle załamywać. Wiadomo że orkiestra to jest grupa osób, muszą się razem dogadywać. Moim zdaniem nie trzeba rezygnować z własnej indywidualności, żeby to wszystko grało, tylko trzeba ją umiejętnie wpasować w to wszystko. Roman Sykta - Waltornia: Wchodząc na pierwszą lekcję do pana profesora we Wrocławiu byłem zaskoczony ponieważ nie do końca sobie uświadamiałem, co to jest ta waltornia. Po otworzeniu futerału ukazało się coś bardzo zwiniętego. Dostałem ustnik. I zaczęło się. Wydobądź dźwięk. Oczywiście nic z tego nie wyszło. Na samym ustniku. Też nie da rady. No to spróbuj ustami najpierw. No jakoś tam poszło. Przytknij ustnik. No też poszło. Dołożyliśmy do tego waltornię. I zaczęło wychodzić. (pokaz brzmienia waltorni, kilka szybkich dźwięków). Żeby zagrać takie solo poprawnie, bardzo ładnie i żeby się wszystkim podobało, to jest prawie niemożliwe, ale są ludzie, którzy to robią. W związku z tym, trzeba być przygotowanym na to, że ciśnienie skacze do dwustu dwudziestu, puls do stu osiemdziesięciu. Trzeba z tym wytrzymać i jeszcze ładnie zagrać. I jak sobie z tym poradzić? Sposobów może być tysiąc i jeszcze każdy ma swój. Jeżeli chodzi o mnie, to ja nie mam takiego sposobu. Grając solo o którym się wie, dlaczego i po co, można czasami odjechać. Odjechać w świat, w którym zostało ono napisane, świat wymarzony, który w zasadzie można też sobie samemu wymyśleć. Jarosław Jastrzębski - tuba. (wesołe, dyskotekowe solo na tubie). Czy da się wyrwać dziewczynę na tubę? Nie wiem. Ja nie próbowałem. Ale może? Zwłaszcza. jak jest wypolerowana. Nie zrobiłem tego. Po prostu. Ja gram na niej. Ona tak wygląda. I nie chciałem, żeby była jakaś taka...odpicowana. Inaczej by nie brzmiała, jakby była bardziej wypolerowana. Najtrudniejsze i zarazem najfajniejsze jest chyba to, że jestem sam. Cały splendor i to wszystko co zrobię źle, idzie na moje konto. Jestem za to odpowiedzialny tylko ja. Nikt mi nie pomaga i nikt mi też nie przeszkadza. Michał Sobuś - kontrabas: Generalnie granie w orkiestrze, jest to sztuka bycia w grupie i spełniania swojej funkcji w grupie. Musimy być rytmiczni, żeby cała grupa brzmiała jak jeden organizm. Dlatego inaczej gramy te same motywy kontrabasistów. (fragment solo zagranego pizzicato na kontrabasie) To jest niesamowite w byciu muzykiem, że robimy coś razem, co trwa tylko przez ten moment, przez który tam jesteśmy. Bo tego nie można przygotować w domu i potem pokazać wszystkim innym. To jest tylko ta chwila. Bycie muzykiem to jest właśnie takie - bycie w tym momencie. Magdalena Kordylasińska - Perkusja: Orkiestra to jest duży organizm. Musimy współpracować z innymi. Musimy słuchać innych muzyków. Zwłaszcza dotyczy to instrumentów perkusyjnych. One bardzo rzadko mają taką funkcję, zagrania melodii czy harmonii. One raczej dobarwiają (fragment spokojnego utworu na wibrafonie). Piotr Mazurek - wiolonczela (spokojny, romantyczny utwór na wiolonczeli). Wychodzimy na scenę, orkiestra wychodzi na scenę. Oczywiście niektórzy między sobą zamieniają jakieś parę zdań, ale raczej już jesteśmy skupieni. Już czekamy na to wyjście… Jest wyjście, są oklaski. Siadamy. Stroimy się i czekamy na dyrygenta. I w tym momencie zaczyna się magia. Już się nie widzi tego wszystkiego, co jest dookoła, już się nie widzi tej publiki. Tylko zaczyna się człowiek skupiać na tym co będzie. Jest takie uderzenie adrenaliny, emocji, takiego wrażenia, które ciężko opisać, jakby człowiek miał skoczyć ze spadochronem albo na bungee. To nie będzie się zastanawiał, czy na dole ktoś na niego patrzy. I kiedy się siada i jest dwa tysiące ludzi na sali i trzeba zagrać solo przed wszystkimi swoimi kolegami ze swojej orkiestry, to jest właśnie takie uczucie. Tych parę sekund, czy minut (zależy ile się gra) człowiek nie do końca pamięta. Jerzy Maksymiuk - dyrygent: To jest batuta - esencja wiedzy dyrygenta o ludziach, o psychologii, o utworze, o proporcjach, o osobowości. To nic nie znaczy, jeżeli ktoś nie czyta partytury. Ja muszę tą batutą wydobyć, wyrzeźbić dźwięk jaki jest potrzebny, dźwięk cudowny, piękny, taki jak wyobrażam sobie, że kompozytor życzy sobie. Ku temu się skłania cały mój zawód. I ten patyczek jest uosobieniem tego wszystkiego. Partytura czyli książka do posługiwania się dla dyrygenta. To jest zapisanie całej orkiestry. Kompozytor piszący klasyczną muzykę, musi znać instrumenty i ich możliwości. Dyrygent ma nadać życie tym nutom. Przed dyrygowaniem patrzę w te nuty. Za pomocą tych nut zapisuje się wszystkie partie. Tu akurat grają tylko pierwsze skrzypce ale jest ich czternastu, drugich skrzypiec dwunastu, altówek dziesięć. Patrzę w te nuty i staram się usłyszeć co grają skrzypce, tu altówki, tu wiolonczele. Muszę sam ze sobą to wszystko ustalić. Znać kto gra kiedy i jak ma zagrać: mocniej, ciszej, więcej, mniej, groźniej, weselej, poważniej, mniej poważnie. To jest interpretacja w jaki sposób poprowadzę całą muzykę. Żeby miało to swoją różnorodność, kulminację. W jaki sposób z tych nut wyczytam ich sens. Ja nie wiem co myślał Beethoven ale nie muszę wiedzieć. Nie wiem co myślał Chopin ale wiem kiedy Chopina się gra dobrze.